Zou het kunnen dat onze “migraties” subtiele pogingen zijn om iets te bereiken, in de wacht te slepen, te veroveren? Economische, politieke, sociale, culturele of religieuze, virtuele, reële, of welke “kolonisatie” dan ook …
Zou het kunnen dat sommigen onder ons, migranten, hun land verlaten met de vaste bedoeling om profijt te trekken uit de gastvrijheid van het gastland?
Wie heeft nog de moed om zich deze vraag te stellen? Voor zichzelf. En niet, zoals zo vaak gebeurt, voor de anderen, de “migranten” die wij moedig opvangen en daarvoor een bovenmenselijke (financiële) prijs betalen. Op het gevaar af “door de knieën te gaan” voor weet ik veel welke “buitenlandse” macht of natie.
Migratie als veroveringsproces? Over wie gaat het hier? Is het echt zo dat sommigen onder ons, meer dan anderen, azen op het “geheime recept” achter het (mogelijke of beginnende) succes van bepaalde naties?
Maar wie ben ik om te oordelen, te waarderen wat goed is of slecht wanneer het over vrij gekozen of gedwongen migratie gaat?
Voor mij is migratie, mijn migratie, onze migratie in de eerste plaats een veroveringsproces om te kiezen … voor het leven. Leven en onze eigen migraties ter harte nemen. Daar ligt de uitdaging. Over alle tijden heen. Gisteren en, meer dan ooit, vandaag!
Pierre
