Onze migraties welkom heten, voor de volle 100 procent, in alle richtingen. Ook al lijkt dat niet te passen in onze vertrouwde denkkaders… Wat betekent dat?

Wat blijft erover, wat betekent «thuiskomen» … als er niets meer is? Als er alleen nog maar afstand is? Als terugkeer niet meer mogelijk is? Als het geheugen en de herinnering aangetast zijn door omzwervingen, verbanning, oorlog?

Ons leven is geen éénrichtingsverkeer, dat is duidelijk. Ons leven bestaat uit heen-en-weer verkeer. Soms is terugkeer zelfs niet mogelijk…

Maar, aanvaarden dat onze migraties alle richtingen kunnen uitgaan, kan ook betekenen zich overgeven aan iets nieuws, iets tegendraads, iets dramatisch. Soms lijkt het wel alsof vrijheid dan niet meer bestaat.

Migratie in alle richtringen: het gaat soms ook niet alleen om een richting, wegvluchten of springen. Het kan ook verrukking of inspiratie betekenen, die ons de kans biedt om van richting te veranderen, over generaties heen of binnen één enkel leven. Bijvoorbeeld om traditionele paden te verlaten of afstand te nemen van een maatschappij die zich in zichzelf opsluit.

Soms lijkt het dan alsof de ‘ander’ of, bij uitbreiding, de mensheid ons een richting aanwijst, wars van plaats en tijd. Alsof wij allen migrant zijn, worden of blijven, wars van wat er gebeurt. Migratie zonder richting… zich thuis voelen op een eeuwige plek zonder richting.

Migratie en thuiskomen zijn twee kanten van de mensheid, onze mensheid. Voor ons, avonturiers in alle richtingen, op zoek naar een pad dat onze versluierde ogen nog niet kunnen ontwaren omdat wij halsstarrig onze eigen richting willen uitgaan. Het is zo menselijk…

Gilbert