Dat is de ietwat oubollige uitdrukking die me voor de geest kwam tijdens het concert van drie vluchtelingen in het Josefa House…

Een heel uur lang heb ik me laten meeslepen door pakkende, haast spookachtige, exotische geluiden die je naar binnen voeren : een oud (Arabische luit), een viool en drums, soms begeleid door een stem.

Mijn gedachten kozen het wijdse sop en reisden naar de brede horizon van migratiegolven in Europa waartegen heel wat regeringen en bevolkingsgroepen zich verzetten. Toen dacht ik : « Arme ik, arme wij », of anders gezegd : «wat zijn we toch te beklagen!». Zo zeker van ons rijke, culturele patrimonium en onze geschiedenis sluiten we al te vaak onze grenzen, bouwen we muren, werpen we barrikades op, sluiten we ons op in onze zelfgenoegzaamheid om ons te weren tegen gevaarlijke « indringers » die we soms zelfs oorlogszuchtig noemen.

Blind en doof zijn we voor het cadeau dat migranten en vluchtelingen ons geven. Soms hebben ze hun leven geriskeerd om tot hier te komen. Het enige wat ze vragen is gastvrijheid. Dat betekent: hen een plek geven en onze en hun rijkdom met elkaar te delen : muziek, zang, film, gastronomie, lokale keuken, gezondheids- en medische recepten, allerlei technieken, taal, literatuur, poëzie. We hebben zoveel met elkaar te delen. Maar velen onder ons zitten opgesloten in ons westers narcisme, hangen vast aan een ziekelijke nostalgie en hebben geen verbinding meer met onze toekomst. Zo lopen we het risico om de trein van die toekomst te missen.

Voor wie het nog niet wist… laat ons er toch maar bewust van zijn dat ook wij ooit deel uitmaakten van migratiegolven en vluchtelingenstromen, ook al zijn we vandaag sedentair en is dit land onze veilige, vaste stek.Hoeveel van onze voorouders waren niet voortdurend onderweg? Door onze geschiedenis hebben wij een gemeenschappelijk, individueel en collectief raakvlak dat op zijn plaats is in de diversiteit van zoveel ontmoetingen. Tenminste, als we onze gemeenschappelijke geschiedenis van ons migrant-zijn erkennen…

Jean-Louis